Wykres tygodnia 6-10.01.2014

Stopa funduszy federalnych jest podnoszona lub obniżana stosownie do tego, co dzieje się z realnym produktem krajowym brutto i inflacją. Jeśli realny PKB wzrasta o jeden procent ponad PKB potencjalny (PKB potencjalny należy rozumieć jako wieloletnią średnią poziomu realnego PKB – przyp. autor), to stopa funduszy federalnych powinna zostać podniesiona – przy uwzględnieniu bieżącej stopy inflacji – o 0,5 procent. Jeśli inflacja wzrasta o jeden procent ponad cel wynoszący 2 proc., to z tego powodu stopa funduszy federalnych powinna zostać podniesiona o 0,5 procent. Jeśli realny PKB jest równy PKB potencjalnemu, a inflacja jest równa celowi wynoszącemu 2 proc., to stopa funduszy federalnych powinna pozostawać zbliżona do 4 proc., co implikuje średnią realną stopę procentową w wysokości 2 proc.  

Źródło: wikipedia

Reguła Taylora przedstawiona w 1993 roku przez Johna Taylora, obrazuje implikowaną stopę procentową. Powyższy wykres na przykładzie głównej stopy procentowej ECB pokazuje jak proponowana formuła ściśle współgra z rzeczywistymi decyzjami Banku Centralnego strefy euro. Idąc tym śladem, obliczając implikowane stopy procentowe dla poszczególnych krajów wyłania się obraz największego problemu strefy euro, czyli fragmentaryzacja. Podczas, gdy gospodarka Niemiec byłaby w stanie zachować równowagę przy wyższych stopach procentowych, tak przykładowo Hiszpanii, lecz również Grecji czy Francji potrzebna jest znacznie luźniejsza polityka monetarna.

Obliczenia wykonane zostały przez Fanthom Consulting w oparciu o prognozy OECD oraz cel inflacyjny na poziomie 2%.